Kort tur i skogen

Hei, nå er det Agnes som skriver.

I dag var det supert å dra ut på tur, fordi vi fikk mye bedre fyr i bålet enn sist gang. Pluss at vi hadde med pølser og kakao!! ;) Og vi hadde med en venn som heter Max. Han er hyggelig og morsom. Og vi var nærme huset så hvis noen måtte bæsje kunne de bare springe hjem og gjøre det på do slik at de slapp å få snø og bæsj i rompa.

Vi tente bål rett ved et tre som lå på bakken så vi kunne klatre på det og herje så mye vi ville bare vi ikke falt ned i bålet. Vi hadde med Go-Pro-kameraet så jeg kunne feste det på hodet og så filme når jeg løp rundt i skogen der vi hadde bål.

Her herjer jeg på treet ved siden av bålet. På hodet ser du GoPro-kameraet.

Båltur i Ekebergskogen

Som eg har sagt før treng ein ikkje gå spesielt langt for å få ein fin tur ut. I dag kledde vi på oss og gjekk ut døra, kryssa vegen og vips var vi inne i Ekebergskogen. Vi kan ikkje ha gått lenger enn maks ein kilometer før vi bestemte oss for at vi var komne fram. Det var tåkete og ikkje noko god sikt, men det blir ei fabelakteg trolsk stemning i skogen i slikt vêr. Det blir heller ikkje like kaldt når tåka legg seg. Det var nok berre ei minusgrad eller to, og det er jo særs leveleg!

I natt har vi hatt Max, ein kamerat av borna på overnatting, men det er jo sjølvsagt ikkje noko hinder for å kome seg ut på tur. Hugs berre på å be gjesten pakke med utetøy. Når turen heller ikkje er lenger enn «rett bak huset» treng ein  heller ikkje stresse for å kome seg ut tidleg, skunde seg til destinasjonen for å kaste i seg eit par pølser før ein halsar heim att. Vi hadde god tid, og gjekk nok ikkje ut døra før kl. var 11:00. I dag tenkte eg at det var borna som sulle få bestemme kvar vi skulle gjere opp bålet, med den einaste føringa at det ikkje kunne vere midt på ein av turvegane i Ekebergskogen ...

Rådslaging om kvar vegen går vidare!

Inne blant treene langs turvegen såg dei brått den perfekte bålplassen. To tre hadde gått overende rett ved sidan av kvarandre, og dei laga ei naturleg skjerming mellom seg for eit bål. Det ekstra fine var at det eine treet låg slik at det var ypparleg å sette seg på når vi skulle ete. Agnes, Jesper og Max fekk i oppdrag å spikke grillpinnar, og fekk med seg den vesle turøksa mi samt eit par knivar. Medan dei jobba med grillpinnane, starta eg på bålet. Eg pakka ut tørr ved (!) og litt opptenningshjelp i form av opptenningsfyrstikker, treull og tynne fliser eg hadde spikka av ein vedkubbe før vi gjekk ut (Eg hadde turen til Dølerud friskt i minne; eg kunne ikkje gå på same smellen to gongar på rad!). Eg la alt saman på ei avis og stabla veden fint på toppen. Det gjekk heldigvis som ein draum og om ikkje lenge var det fin fyr på bålet og eg kunne finne fram pølser og lomper. Eit godt tips er å kjøpe dei små turflaksene med ketchup og sennep. Eg hadde til og med tatt med ein pakke med sprøsteikt løk i sekken. Når turen ikkje er lenger gjer det ikkje noko om sekken er litt tung på veg inn; her er det berre å fylle opp sekken. Veden er det som veg mest, men den brenn jo opp so sekken blir mykje lettare på heimturen:)

Det gjekk fint å få fyr på bålet i dag!

Mat smakar ekstra godt ute!

Tunga beint i munnen slik at ein ikkje mistar pølsa ...

Det er fort gjort å gløyme å ta med drikke. Ein ting er varm sjokolade, det er jo so logisk og seier seg sjølv når ein skal ut på tur i snøen, men ein blir tyrst av å vere ute sjølv om det er kaldt. Når ein tillegg grillar pølser blir ein ikkje noko mindre tyrst og då er det ikkje godt nok med varm sjokolade. Då treng ein noko kaldt å drikke! Heldigvis kom eg på vatn rett før vi gjekk, so Jesper sørga for at vi hadde to flasker eg hengte i karabinkrokar på sekken. Når det er sagt, var det nok likevel den varme drikka som var mest populær og skapte høgast jubel.

Varm sjokolade er ein sikker vinnar!

Målet for turen i dag var å lage bål og grille pølser, so då det var gjort, var det berre å grave ned bålet, pakke med seg søppelet, og vende nasa heimover. Dette er ein tur som ikkje krev særleg planlegging eller innsats. Ein treng heller ikkje vere topptrent for å klare å gå ein slik tur. Kven som helst klarer dette. Ikkje legg lista for høgt, men tenk heller at ein skal ha eit par timar med kos saman utan stress og utan mas. Når maten er eten og kakaoen drukken, er det berre å gå heim. Målet er å tilbringe tid saman ute. Det blir jo alltid tid til litt leik på vegen heim òg.

Fyrste mann til ...

Leik

Ein av dei tingene eg set utmåteleg stor pris på ved å vere på tur i naturen med borna mine, er leiken. Eg blei av ein tidlegare sjef beskriven som tvers gjennom eit homo ludens; det leikande mennesket. Noko betre og hjartevarmande kompliment kunne eg aldri fått. Det har aldri vore eit mål i seg sjølv, og eg har vel aldri sett heilt poenget med, å skulle bli vaksen. Eg er rett og slett livredd for at leiken skal forsvinne i livet mitt. Dette betyr sjølvsagt ikkje at eg useriøs og uansvarleg i alt eg gjer. På jobb er eg (stort sett) dønn seriøs, og farsrolla krev sjølvsagt at eg tek det ansvaret eg har for at ungane har det bra og er trygge på alvor! Men eg er heilt sikker på at kan eg få til dette utan at det skal gå utover leiken.

Når vi er på tur, blir eg like imponert og glad over alt det desse to fantastiske borna kan sjå. Ei lita tue femti meter frå oss kan fort bli både harar og troll det er verdt å stoppe opp for å ta ein nærare kikk på. Då er det verdt å bruke den ekstra tida det tek og legge seg ned og snike seg innpå for å finne ut kva det faktisk er. So longt har det vore korkje harar eller troll, diverre. Men tida fram til vi fann ut akkurat det, var full av tankar og fantasiar om kva det kunne vere, og det er verdt like mykje som om det var noko meir enn ei tue ...

Det er óg fint å oppleve at ein halv meter long pinne kan bli til ein god time intens konkurranse og leik om kven som kan kaste den lengst. Vi vaksne er altfor flinke til å tru at borna vore ikkje klarer å finne på noko moro leik sjølv, eller at dei ikkje klarer å fri seg frå datamaskina og spel med mykje action. På ein telttur sommaren 2015 skapte to slike pinnar moro og latter for long tid framover. Og det skapte ein del artige situasjonar som til dømes då Jesper sklei og ramle hulter til bulter nedover i lyngen då han skulle finne att pinnen han nett hadde kasta.

Seinare same dag blei pinne brukt både til sverd og fiskestong. Fiskestonga fekk i tillegg eit longt strå som snøre. Det blei sjølvsagt ikkje noko fisk til grilling den kvelden, men ikkje fordi vi ikkje prøvde eller hadde stooor tru på at her blei det storfangst!

Agnes og Jesper si urokkelege tru på og bruk av fantasien gjer at eg sjølv let fantasien få fritt spelerom når vi er ute i naturen. Dette gjer meg mykje god inspirasjon til ulike kreative prosjekt eg til ei kvar tid har på gong, og det får meg til å leike meir. Gleda dei har gjer at eg ikkje bryr meg so mykje om at vi kanskje burde ha gått vidare eller at vi kanskje ikkje kjem oss dit eg hadde planlagt vi skulle kome. Eg let leiken få bestemme. Det er ikkje målet som er det viktigaste, men vegen dit og opplevingane på vegen, som gjer ein vellukka tur.

Vår første tur med DNT

Hei

Dette er Jesper som skriver.

Den første turen var veldig fin! Turen var ikke den lengste, men vi brukte mye tid på å bli tatt bilde av, lek og andre ting som en vanlig familie gjør på tur. Denne turen var ikke helt vanlig, som mange andre turer på søndager.

Turen startet ved Grønmo og sluttet ved Dølerud. Ved Dølerud var det ett hus man kunne overnatte i uten strøm, vann i kran eller varme. Det var til og med varmere ute en inne, selv om vi fikk litt fyr i peisen/bålet. Pølsene vi grillet derimot, var iskalde! Det var selvfølgelig deilig å komme seg vekk fra alt med elektroniske ting i seg og bare slappe av på en søndag.

Årets fyrste tur

I november 2015 søkte Den Norske Turistforening etter testfamiliar som skulle teste tilbodet dei har til familiar. Dette måtte jo vere noko for oss tre, so vi sendte inn ein video av oss og nokre få enkle ord om kven vi var og kvifor vi burde bli valgt. Vi hadde vel ikkje store håp om å høyre noko meir frå dei, men fredag 18. desember fekk eg ein telefon frå DNT. Dei hadde valgt oss! Det var utruleg moro. No skulle vi få lov til å reise mykje på tur og samtidig hjelpe DNT med å teste tilbodet deira, og forhåpentlegvis hjelpe dei med forbetringar.

I dag, 10, januar 2016, hadde vi besøk frå tre representantar frå DNT for ein hyggeleg samtale heime i stova, før vi tok turen ut i snøkava og gjekk på beina inn til den nye (i DNT samanheng) hytta, Dølerud. Ein skulle kanskje tru at det kom til å bli tungt å gå i snøen, men i dag var den so lett og fin, og det var nesten som om vi gjekk i sand. No er det ikkje den lengste turen heller, ca. 3 km frå parkeringsplassen bak Grønmo avfallsstasjon, men vi tenkte at det kunne vere ein fin tur å starte året med.

På turen både inn til og ut frå hytta, stilte representantane frå DNT spørsmål om laust og fast. Om alt frå vår turerfaring til korleis det er å gå på tur med born, og kva slags turdraumar og -mål vi har. Det fekk meg til å tenke. Kva for draumar har vi? Kvifor går vi på tur? Vi kom vel fram til at vi ikkje har dei store draumane. Vi er meir opptatt av at vi faktisk kjem oss ut på tur og får tilbringe tid saman utan internett og iPadar. Når det er sagt, hadde det sjølvsagt vore supert å reise til Finnmarksvidda eller å bestige Galdhøpiggen, men det er viktig å ikkje gape for høgt ...

Dei spurte oss óg om vi hadde nokre gode råd til andre familiar som vil kome seg meir ut på tur. No er vi nok ikkje det som kan kallast drevne turgåarar, og det kjentes nok litt rart å skulle kome med råd, men eg veit no iallfall kva som har hjelpt oss. Frå eiga erfaring trur eg nok det viktigaste er å faktisk kome seg ut. Opp frå sofaen og ut i naturen! Det er egentleg ikkje so vanskeleg om man berre bestemmer seg. Som ein god nummer to på lista er det at man ikkje treng å starte med dei lengste og mest avanserte turane. Det held i massevis med ein time eller to utanfor huset. Utover dette trur eg at utstyret faktisk har litt å seie. Eg seier ikkje at ein må kjøpe det aller dyraste og nyaste, men eg hevdar likevel at det er viktig med gode sko og kle som held deg og ikkje minst borna tørre og varme. Våte og kalde ungar (eller vaksne, for den saks skuld) har det ikkje bra på tur. Og det blir nok vanskeleg å få med seg desse på tur neste gong!

Turglede er eit viktig stikkord. Ta med noko godt å bite i, og sørg for å få med nok drikke. Ein Kvikk Lunsj kan snu ein litt tverr og lei turgåar i alle aldrar. Turgleda bør vere i høgsetet. For meg er det viktig at eg og borna mine skaper gode minner og får gode opplevelsar, og då er det viktig at vi er like klare for tur alle tre. Tvang og press får oss nok både fram og tilbake der og då, men det kan øydelegge meir for den longsiktege turgleda. Husk: det er faktisk inga skam å snu! Det er betre å snu og gå heim om ein legg merke til at stemninga er dalande!

Eg har tenkt å nytte høvet dette året til å skrive ein turblogg med bileter og tankar frå turane våre. Det blir nok litt tekst om sjølve turane óg, i håp om at andre kan dra nytte av våre erfaringar!